Het was deze zomer dat ik op een bankje in een stad een ijsje zat te eten, genietend van de zomerzon. Op zeker moment schoof er een fiets langs, volgehangen met oude tassen. Nou ja, fiets… eerder een oud barrel dat nauwelijks bruikbaar was. Op de fiets zat een jongeman. Met hese stem vroeg hij mij of ik € 7 voor hem had voor de nachtopvang. Zo niet dan zou hij de nacht buiten moeten doorbrengen, kon hij zich niet wassen en had hij niets te eten. Terwijl we elkaar in de ogen keken zag ik een donkere lege blik. Het aangrijpende van de situatie kwam bij mij binnen. Want in welke wereld leeft deze jongen? Heeft hij geen bed om in te slapen? Kan hij zich niet wassen? Hoe komt hij aan eten?
Allerlei vragen kwamen bij mij boven - een accountant denkt nou eenmaal vanuit een risicogedachte. Had hij dit geld écht nodig voor de opvang? Stel dat ik dat geld geef: besteedt hij dit aan de nachtopvang? Of besteedt hij het aan doelen waar ik het geld niet voor over heb (drank, drugs, etc…)?
Het bepaalde me weer bij de noodzaak bij hulporganisaties die zich inzetten voor mensen die nagenoeg niets hebben. Daar is geld voor nodig. De maatschappelijke rol van de accountant hierbij is om te controleren of de gelden besteed zijn aan de door de donor gewenste bestemming.
Maar ja, daar had deze jongen helemaal niets aan. En dus nam ik contact op met de daklozenopvang en stelde hen de vraag: het geld is het probleem niet, dat wil ik gerust geven, maar vragen jullie daadwerkelijk geld voor de opvang van iemand die niets heeft of koopt hij er wellicht iets anders mee?
Het antwoord van de daklozenopvang was helder: volg je hart. Sommigen zullen er inderdaad de opvang mee betalen, een ander koopt er eten, drank of drugs voor.
Wat had u gedaan? Had u de € 7 gegeven?
